Ik geniet van een kop moringa thee vanuit mijn moeders tuin uit Suriname. Het geeft rust en het is nog gezond ook. De geur van vanille komt mij tegen moet. Een combinatie van mama’s thee en haar favoriete geur kaarsen geeft mij altijd het gevoel, dat ze dichtbij is. Ik kom compleet tot rust…Een sereen gevoel, waar ik mijn gedachten kan loslaten.
De rust…Eerder op de dag raakte ik geïrriteerd. Ik kreeg een vraag tijdens een interview en het raakte mij meer dan ik dacht. Ik dacht f*ck! Het zit mij nog steeds dwars. Men stelde mij de vraag, hoe kon je het niet weten. Iedereen wist het, van de straatcoaches tot de politie. Mijn antwoord was, ze hebben de informatie niet preventief gedeeld, waardoor ik achter de feiten aanliep. Na het interview, toen iedereen weer weg was, merkte ik dat de frustratie en pijn hierin gezelschap kregen van boosheid. Ik liet het binnen, om te kijken waarom het deze gevoelens bij mij oproept.
Er heerst inderdaad een hardnekkig stigma dat als je kind het verkeerde pad opgaat, het automatisch de schuld van de ouders is. Geloof mij, ouders voelen zich schuldig en verantwoordelijk. Het uiten daarvan wordt belemmerd door schaamte en zich niet veilig voelen om deze gevoelens aan “buitenstaanders” te uiten. Als ouders worden geconfronteerd door anderen, met het “verborgen” gedrag van hun kind. Voelen ouders zich vaak overvallen en weten dan niet zo goed hoe ze hier mee om moeten gaan. Meeste ouders leren de “duistere” kant van hun kind compleet kennen, tijdens een zitting. Mensen realiseren zich vaak niet dat ouders soms expres buiten spel worden gezet. Instanties, politie, coaches of zelfs buren zien dingen gebeuren, maar
delen die informatie niet met de ouders. En dan, als het fout gaat, zijn diezelfde ouders ineens de schuldigen. Dat voelt niet alleen oneerlijk, maar is ook extreem pijnlijk.
Pas bij de inval ontdekte ik wat er aan de hand was. Tijdens de zitting werd ik geconfronteerd met nog meer harde feiten. Het voelt dan alsof tijd even stil staat, tijd om dit allemaal te verwerken is er niet. Dit is iets wat veel ouders meemaken. Jongeren van nu zijn inderdaad slim, ze weten precies hoe ze dingen moeten verbergen, en sociale media maakt dat alleen maar makkelijker. En als niemand je informeert, hoe kun je dan ingrijpen? Hoe kun je als ouder de juiste beslissingen nemen als je in het duister wordt gelaten?
Men dient ook goed te begrijpen, waarom ouders boosheid voelen richting de mensen die achteraf zeggen: “We wisten het allang.” Dat voelt als een klap in je gezicht. Want als ze het wisten, waarom kwam er dan geen waarschuwing? Waarom gaf niemand je de kans om zelf actie te ondernemen vóórdat het escaleerde? Men had onnodige trauma kunnen voorkomen en het zou alleen ten goede komen van vertrouwen tussen ouders en instanties. Hoe het nu voelt is, dat het systeem ouders
vaak laat vallen en dan worden ze ook nog eens veroordeeld.
Ouders vragen tijdig hulp, maar belanden op lange wachtlijsten. Veel ouders willen wel, maar krijgen gewoon geen kans. En ondertussen oordelen mensen van een afstand, zonder echt te begrijpen hoe machteloos ouders soms staan.
Ik blijf dit verhaal vertellen, het wordt te weinig vanuit ouders verteld. Het is makkelijk om van buitenaf te roepen wat een ouder had moeten doen, maar niemand ziet hun worsteling achter de schermen. Daarom ben ik ook niet onder de indruk van die “perfecte social media ouders”. Met hun adviezen die een script vormen voor een Stephen King film.
Ik had gewoon gewild dat iemand rechtstreeks naar mij toe was gekomen en had gezegd: “Dag mevrouw, hoe gaat het met u, ik wil graag iets met u bespreken en kijken hoe wij dit samen kunnen oplossen” zoiets ongeveer. Dan kan degene zijn zorgen op een warme manier overbrengen. In plaats van toe te kijken en wachten op chaos en dan als een redder in nood te verschijnen. Ik weet niet waar ze de aanname vandaan halen, dat je als ouder alles wel wist. Want dat is precies het
probleem: mensen denken te vaak “die ouders zullen het wel doorhebben”, terwijl de realiteit vaak totaal anders is.
“Het kind dat je thuis hebt, is niet hetzelfde kind dat je op straat of op school hebt.” Ik kan dit niet vaak genoeg herhalen. Kinderen kunnen zich compleet anders gedragen afhankelijk van de omgeving waarin ze zich bevinden. Dus hoe kun je als ouder iets aanpakken als je maar een deel van het plaatje ziet en niemand je de rest laat zien? Men komt vaak met het voorbeeld van nieuwe schoenen en geld. Zelfs dat weten ze te verbergen. Tenzij men denkt dat ik drone boven mij kinderen liet vliegen, als ze deur uitgingen…
En dan die bijeenkomsten waar ouders niet komen… Mensen oordelen daar direct over: “Zie je wel, ze geven niet om hun kind.” Maar niemand neemt de moeite om te vragen waarom je er niet bent. Misschien ben je uitgeput, misschien ben je aan het jongleren tussen meerdere kinderen en verplichtingen, misschien weet je niet eens dat die bijeenkomst er is. Maar in plaats van dat iemand een keer aanbelt of belt en vraagt hoe het gaat, wordt er direct geoordeeld.
En het ergste? Zodra het misgaat, staan ze ineens wél autoritair op de stoep. Dan wordt er opeens wél aangeklopt, wél gevraagd om mee te werken. En dan verwachten ze dat je nog openstaat voor hulp? Natuurlijk voelen ouders zich vaak dan verraden en denken ze: “Nu hoeft het voor mij niet meer.”
Mijn conclusie is, dat iedereen een stukje van de puzzel heeft, maar weigert om wat voor redenen, deze preventief bij elkaar te leggen. Overal zijn er bijeenkomsten, waar men preventief te werk wil gaan. Je kunt dit alleen realiseren, als je ouders er preventief bij haalt. Geef elkaar ook de ruimte om de moeilijke dingen bespreekbaar te maken. Bied een ouder een veilige ruimte, om boos te zijn. Vat het niet persoonlijk op, maar toon begrip en verplaats je in de ouder. Hoe zou jij je voelen, als iedereen op de hoogte was en je bent de laatste die erachter komt? Structureel vertrouwen
kun je bouwen en behouden, als je eerlijk tegen elkaar kunt zijn…
“Don’t judge my path, if you haven’t walked my journey”
Tot de volgende blog!
Love, Light & Fire!
Diana Sardjoe
